- باب منع از خوردن دو دانه خرمای بهم پيوسته و مانند آن،
هرگاه با عده ای می خورد، جز به اجازهء ايشان
- عن جبَلَةَ بن سُحَيْم قال: أَصابَنا عامُ سَنَةٍ معَ ابْنِ الزُّبَيْرِ، فرُزقْنَا تَمْراً، وَكانَ عَبْدُ اللَّه بنُ عمر رضي اللَّه عنهما يمُر بنا ونحْنُ نأْكُلُ، فيقولُ: لا تُقَارِنُوا، فإِن النبي صَلّى اللهُ عَلَيْهِ وسَلَّم نَهى عنِ الإقرانِ، ثم يقولُ: «إِلاَّ أَنْ يَسْتَأْذِنَ الرَّجُلُ أَخَاهُ» متفقٌ عليه.
- از جبله بن سحيم روايت شده که گفت:
بر ما همراه ابن الزبير سال قحطی روی آورد و خرمايی برای توشه دريافتيم و عبد الله بن عمر رضی الله عنهما از کنار ما می گذشت که ما می خورديم و می گفت: دو دانه، دو دانه مخوريد، زيرا پيامبر صلی الله عليه وسلم از دو دانه خوردن منع نمودند. و باز می گفت: مگر اينکه شخص از برادرش اجاز بگيرد.