(فائده یاد مرگ)

                                                 بسم الله الرحمن الرحیم

                                                      (فائده یاد مرگ)

مرگ نیز همانند تولد-کودکی - جوانی وپیری یکی از دوران زندگی است که از ان به عنوان اتفاق پایان زندگی دنیوی یاد وتعبیر می شود. وچون ناگزیر باید همه موجودات این دوره واین صحنه را تجربه کرده وطعم انرا بچشند ، پس دور داشتن ان از ذهن و فرار زبانی و فکری از مرگ حماقتی همچون حماقت شتر مرغ یا کبک از نزدیک شدن خطر است که یکی سو در گِل میکند وان دیگری سر در برف وبه نظرش که دیگر خطر رفع شد و در حقیقت چشم خود را بر حقیقت های موجود بسته اند. اما یاد مرگ فوائد  بسیاری دارد که مشخصترین ان عبارتست از :

( الف): یاد مرگ انسان را از یاد گناه بیزار ساخته و گناهان را هر چند که لذتمند باشند در نظر ادمی بی لذت و تلخ می سازد وانسان نسبت به معاصی به سردی می گراید وتحرکی در انسان مسلمان نسبت به طاعت وعبادت الهی ایجاد می کند و می تواند خویش را برای ان سفر بزرگ و تقریبا مجهول الکیفیه اماده سازد.

( ب): زنی خدمت ام المومنین حضرت عائشه صدیقه رَضِیَ اللهُ عَنهَا از قسوت قلب خود شکایت نمود و راه چاره جست. حضرت عائشه رَضِیَ اللهُ عَنهَا فرمودند: در شبانه روز مرگ را بسیار یاد کن که ان شاء الله مفید است، می گوید بعد از یک هفته ان زن به خدمت ایشان رسید وتشکر نمود که رقت قلبی حاصل شده است.

( ج): داروی تجویزی رسول ثقلین طبیب قلوب حضرت محمد مصطفی صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَسَلَم است که در انجا که ابن حبان رحمه الله روایت نموده وصحیح دانسته وحاکم رحمه الله ان را به شرط مسلم رحمه الله صحیح دانسته است و ترمذی رحمه الله به سندی حسن نقل نموده است و همه این بزرگان از بزرگنرین محدثان سلف اند و اکنون این حدیث:

((اَکثِرُوا مِن ذِکرِ هَاذِمِ اللَّذَاتِ )) یعنی از بین برنده وقطع کننده لذتها{ی دروغین وکاذب} را بسیار یاد کنید(یعنی

مرگ).در صحیح نسائی رحمه الله با این الفاظ  از پیامبر صَلَی اللهُ عَلَیهِ وَ سَلَّم ادامه داده است: (فَاِنَّهُ مَاذُکِرَ فِی

کَثیرٍ اِلَّا وَقَلَّلهُ وَلَا قَلِیلٍ اِلَّا کَثَّرَهُ) یعنی در هنگام هر فزونی وزیادی (لذائذ دنیوی وزخرفات ان) یاد نمی شود  مگر

اینکه انرا کم جلوه داده وبی ارزش می سازد ودر هنگام هر (عمل نیک وخیر)اگرچه کم باشد، یاد شود ان را بسیار بی ارزش می سازد. پس هر مسلمانی در هر زمان به اقتضای عقل و ایمان لازم است برای مرگ خود توشه بر گیرد وبوسیله توبه زود هنگام وتوبه نصوح  وادای حق الناس ورعایت حدود الهی وتکالیف شرعی وبجا اوردن قضاء نماز وروزه واعطاء زکات ودیگر احکام دینی که براو واجب است مبادرت نماید واین البته که برای مریض که بیشتردر معرض مرگ قراردارد(ولو اینکه انرا  احساس نکند) تاکید بیشتری دارد. البته منظور این نیست که مریض از زندگی ناامید شود بلکه ایمان حکم می کند مرگی که در کمین است و هر ائینه نزدیک است ووقت ان و این که کجا بسراغش می اید مجهول است بایستی همیشه ودر هر حالی اماده بود، وبه حضور مولایش پروردگار رحمن با طهارت درونی وشایستگی بیشتر راغب شود تا زمان دعوت الهی برسد وخدای قدرتمند اموزنده بخشاینده، بنده ضعیف درمانده را به انواع خلعتهای رحم ومغفرت وعزت وایمان وقرب با فضل و عنایت محض خویش بنوازد. با توجه ودر نظر گرفتن تمام موارد مذکور به عنوان حقایق زندگی، حسن ظن بنده به خداوند متعال نباید از دست برود وهمیشه چه مریض و چه محتضر(کسی که در حال نزع وجان کندن است) بایستی به رحمت وشفا ومغفرت وعفو الهی امیدوار باشند و شیخین از محدثین(امام بخاری و امام مسلم) رحمهما الله –این حدیث قدسی را اورده اند

که((اَنَا عِندَ ظَنِّ عَبدِی بِی)) یعنی من با گمان بنده ام به خودم(با او رفتار خواهم نمود ) .

اقدام به درمان مریضی با توکل به شافی حقیقی در احادیثی بروایت بخاری وترمذی رحمهما الله امده که برای مریض مداوی ودرمان لازم وبهتر است وامام نووی رحمه الله در (المجموع) فرموده اند که ترک مداوی به جهت توکل بهتر و افضل است .

البته می گویم( گرد اورنده) جمع بین دو قول ممکن است : (الف) : منظور از ترک مداوی ترک کلی نیست بلکه مقداری صبر نمودن بر مریضی نیکوست تا انسان بر بلا صبر نموده باشد وبلکه اجر صابران شاکر بیابد وکفاره گناهان او شود وبعدا در صورت عدم بهیودی به درمان مبادرت نماید.(ب): فضیلت مداوی برای انسانهای بی صبر وضعیف الایمان و یقین است وترک درمان جهت توکل برای اهل یقین و رضا می باشد و(ذَلِکَ فَضلُ اللهِ یُوتِیهِ مَن یَشَاءُ) . تذکر: البته لازم به ذکر است کسی چون علماء دینی ودیگر اشخاص عام النفع برای مسلمانان ، درمانشان بهتر از مداوی و توکل است.
نکته دیگر اینکه طلب مرگ برای ضررهای دنیوی وضعف  ونقص بدنی ومریضی مکروه است ولی بخاطر مصون ماندن از فتنه های دینی در زمان کثرت عوامل گمراهی سنت است وامام نووی رحمه الله به ان فتوی داده است واین فتوی را علامه اسنوی از بزرگان شافعی نقل کرده است(مغنی المحتاج جلد 1).