- باب تحريم شکنجه نمودن به آتش در هر زنده سر

- باب تحريم شکنجه نمودن به آتش در هر زنده سر، هر چند مورچه و امثال آن باش

- عنْ أبي هُريْرة رضي اللَّه عنْهُ قَال: بعثنا رسُولُ اللَّه صَلّى اللهُ عَلَيْهِ وسَلَّم في بعثٍ فَقال: «إن وجدْتُم فُلاناً وفُلاناً » لِرجُلَيْنِ مِنْ قُريش سمَّاهُمَا « فأحْرِقُوهُمَا بالنَّارِ » ثُمَّ قَال رسُولُ اللَّهِ صَلّى اللهُ عَلَيْهِ وسَلَّم حِينَ أردْنا الخُرُوج: « إنِّي كُنْتُ أمرْتُكمْ أن تُحْرقُوا فُلاناً وفُلانا، وإنَّ النَّار لا يُعَذبُ بِهَا إلا اللَّه، فَإنْ وجَدْتُموهُما فَاقْتُلُوهُما » رواه البخاري.

- از ابو هريره رضی الله عنه روايت شده که گفت:

رسول الله صلی الله عليه وسلم ما را همراه لشکری که می فرستاد، اعزام نموده و فرمود: اگر فلانی و فلانی را دو مرد از قريش که نام شان را گفت، يافتيد، آتش شان زنيد. بعد هنگامی که قصد بيرون نموديم، رسول الله صلی الله عليه وسلم فرمود: من شما را امر کردم که فلان و فلان را بسوزانيد و جز خداوند کسی به آتش عذاب نمی کند، پس اگر آن دو را يافتيد، آنان را بکشيد.

- وعن ابنِ مسْعُودٍ رضي اللَّه عنْهُ قَال: كُنَّا مع رسُولِ اللَّه صَلّى اللهُ عَلَيْهِ وسَلَّم في سفَر، فَانْطَلَقَ لحَاجتِه، فَرأيْنَا حُمَّرةً معَهَا فَرْخَان، فَأَخذْنَا فَرْخيْها، فَجَاءتْ الحُمَّرةُ تَعْرِشُ فجاءَ النبي صَلّى اللهُ عَلَيْهِ وسَلَّم فقال: « منْ فَجع هذِهِ بِولَدِهَا؟ رُدُّوا وَلَدهَا إليْهَا » وَرأى قَرْيَةَ نَمْلٍ قَدْ حرَّقْنَاهَا، فَقال: « مَنْ حرَّقَ هذِه؟ » قُلْنَا: نَحْن. قَال: « إنَّهُ لا ينْبَغِي أنْ يُعَذِّب بالنَّارِ إلاَّ ربُّ النَّارِ » . رواه أبو داود بإسناد صحيح.

- از ابن مسعود رضی الله عنه روايت شده که گفت:ما در سفری همراه رسول الله صلی الله عليه وسلم بوديم و ايشان برای رفع ضرورت خويش رفتند و ما حمره (نام مرغی است) را ديديم که دو جوجه اش همراهش بود، و دو جوجه اش را گرفتيم و حمره آمده و در بالای سر ما گشته و سايه می انداخت.

پيامبر صلی الله عليه وسلم آمده و فرمود: چه کسی اين حيوان را در مورد فرزندش به فرياد آورده؟ فرزندش را به او بازگردانيد! و لانهء موری را ديد که ما سوانيده بوديم و فرمود: چه کسی اين را سوخته؟

گفتيم: ما!

فرمود: همانا نمی سزد که جز پروردگار آتش، کسی به آتش عذاب نمايد.